نوزادهای کربلایی...

جامانده ام از عشق و می سوزم..

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی

عشق داند که در این دایره سرگردانند

وصل خورشید به شب پره اعمی نرسد

که در آن آینه صاحب نظران حیرانند

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ

عشق بازان چنین مستحق هجرانند

از شدت دلتنگی..

دل پیش کسی باشد و وصلش نتوانی

آیا شده از شدت دلتنگی و غصه

هی بغض کنی گریه کنی شعر بخوانی..

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر

                      

                                                       وه! که با خرمن مجنون دل افگار چه کرد...