اِلهى ! خدایا! خدایا!
اِلَیْکَ اَشْکُو ..الیک اشکو..پیش خودت شکایتمو میارم
نَفْساً ..از نفسم که بیچاره م کرده
بِالسُّوءِ اَمَّارَهً ..از نفسى که مرا همواره به بدى وادارد
و به سوى گناه شتاب دارد
و به نافرمانیهایت حریص است
و به موجبات خشمت دست درازى کند
مرا به راههایى که
منجر به هلاکت مىشود مىکشاند
و بصورت پستترین نابودشدگان درم آورد
وَاِلىَ الْخَطیئَهِ مُبادِرَهً
وَبِمَعاصیکَ مُولَعَهً،
وَلِسَخَطِکَ مُتَعَرِّضَهً،
تَسْلُکُ بى مَسالِکَالْمَهالِکِ،
وَتَجْعَلُنى عِنْدَکَ اَهْوَنَ هالِکٍ...
اینجاهای مناجات شاکّین رو دلم میخاد به سبک حاج منصور زمزمه کنم..
مثل یک شعر واقعی
که شاعرها پیش آقا می خونن
با یه استرس شیرین و ترسی امیدوارانه ..
منتها فرقش خیلی زیاده؛
آخه خدا، خالق و ربّ منه..
و خب هیچ عکس العمل واضحی هم نشون نمیده!
و اینکه حیرون می مونم اصلا نجواهام بالا می ره به سمتش؟؟؟!!!
و اینکه از جلالت و کبریایی ش خجالت می کشم،
بیش از اینکه خائف باشم! وقتی میخام از نفس مزخرفم حرف بزنم:
کَثیرَهَ الْعِلَــــــلِ،
طَویلَهَ الْأَمَـــــلِ،
اِنْمَسَّهَا الشَّرُّ تَجْـــزَعُ،
وَاِنْ مَسَّهَا الْخَیْرُ تَمْنَــــعُ،
مَیَّالَهً اِلَى اللَّعِبِ وَاللَّهْوِ،
مَمْلُوَّهً بِالْغَفْلَهِ وَالسَّهْوِ،
تُسْرِ عُ بى اِلىَ الْحَوْبَهِ،
وَتُسَوِّفُنى بِالتَّوْبَهِ....
اون وقتها که دوره نوجوونی و جوونی م بود،
به اشتباه، فکر می کردم این دعاها مخصوص آدم حسابی هاس..
مثلا آیت الله بهجت و امام و...
اما اینروزها بیشتر از هر زمانی دارم می بینم مال
بدبخت ترین و بیچاره ترین آدماس..
ممنونم ای سیدالساجدین! علیک آلاف التحیة و الثناء؛
که به فکر بدبخت بیچاره ها هم هستین...
سلام به جرم عشق من....
عالی بود....